Dit artikel kwam ik tegen op het internet. Ik schrok eerst van de titel maar na het opmerkelijke verhaal van dit echtpaar te hebben gelezen kan ik er alleen respect voor hebben. Wat een moedige mensen. Jarenlang samen geweest en deelde leef en leed, het laatste wat ze wilden is wegkwijnen in een verzorgingstehuis of doordat 1 van beide zo hard achteruit zou gaan dat ze gescheiden werden omdat je tegenwoordig niet meer als echtpaar samen in een tehuis mag zitten wanneer 1 nog gezond is van lichaam en geest. (en zelfs de afstand word niet na gekeken als 1 van partners in een tehuis moet wonen)
Nee ze kozen ervoor om nu ze nog beide gezond waren met hun volle verstand uit het leven te stappen maar dan wel op hun manier, Wat een moedige mensen. Nee geen tehuis voor hun en gelijk hebben ze. Waarom kiezen voor een laatste station wat word weg bezuinigd door dit kabinet. Er is geen tijd meer voor menselijk aandacht. Er is alleen tijd voor pure basiszorg, want de verzorgende staat er alleen voor omdat steeds meer collega's ontslagen worden door de bezuinigingen. Dus waarom zou je als echtpaar dan kiezen voor een pyamadag, of voor 1 a 2x per week een badbeurt. Hebben onze ouderen hier nu zo keihard voor gevochten na de oorlog? Er word wel eens gekscherend gezegd van in de bajes hebben ze het beter maar het is echt zo. Daar word je wel elke dag gedoucht, gelucht (nee ouderen niet, die mogen blij zijn wanneer familie of vrijwilligers 1x in de week met ze na buiten gaan) en hebben verder nog alle gemakken als sportzalen, creativiteitslokalen enz.
Ik snap dit echtpaar wel. Samen gaan, niemand blijft achter met verdriet en een stel geweldige kinderen die ze steunen en er begrip voor hebben. Prettig geregeld allemaal, waardevol afscheid met een lach en traan, en geen partner die alleen achterblijft met herinneringen aan vroeger en verder maar alleen zit omdat iedereen te druk is met zichzelf. Ze hebben heel bewust met hun volle verstand hiervoor gekozen.
Chapeau
Lees hier het verhaal
Geen opmerkingen:
Een reactie posten